PART1
می دانی رفیق؟ یک سری ها هستند که نیازمند طلسم های اجق وجقه تواند! یک سری ها هستند که قرار است من اسم ببرم و تو طلسمشان کنی. مثلا کاری کنی که یکی مثل خودشان بر سرشان خراب شود. یکی که مثل خودشان یک فــــــــــاک بزرگ باشد بین او و کسانی که دوست داری.
بیا و این ها را طلسم کن، کلافه ام می کنند و گاهی دلم می خواهد مثل بچه ها غر بزنم و کسی را پیدا کنم که به جای من انتقام بگیرد.
این آدم های مسخره ای که می آیند یک قسمت بــــــــــــــــزرگ از زندگی ات را برمی دارند و گورشان را گم می کنند و فکر می کنند که خوب میشوی.. فکر می کنند که خب به درک! به جهنم! خوب می شود، او که یاد گرفته هی با مخ فرو برود توی لجن و باز بکشد بیرون.. باز هم میزند بیرون و همه چیز تمام می شود و ما فراموش می شویم و این قسمت بـــــــــــزرگ هم به زباله دان تاریخ می پیوندد و هیچکس چیزی را به یاد نخواهد آورد.
گورشان را گم می کنند و هراز گاهی بین مرور خاطراتتان یک فــاک قشنگ نشانت می دهند و میگذارند تو تنها بنشینی و فکر کنی که در کدام حالت بی خیال تری:
1- تو هم یک فـــاک قشنگ نشان بدهی
2- بنشینی و به فـــاک قشنگ رفتنت بخندی ( یا گریه کنی! فرقی نمی کند. )
و به زندگی ات ادامه میدهی و توی دلت می گویی ههه! تو که اصلا برای من وجود نداری گوجه! ( عای هیت گوجه :| ) بعد ناگهان به خودت بیایی ببینی یک قسمت از ذهنت تبدیل به یک میدل فینگر شده و یک access denied در همه جایش چشمک می زند. حالا اینها خوبند مثلا! بدیش حس خلائی لعنتیست که همه ی جایت را پر میکند.. مثلا می خواهی یه گهی بخوری که در حین تناول آن گه یک خاطره ای باید بیاید که نمی آید و می خواهی فکر کنی و... access denied!!!! به ادامه ی تناولتان می پردازید.. ولی یک چیزی کم است.. یک چیزی هیچوقت مثل قبل نمی شود، یک چیزی میریند به احساس خوبتان و گه خوریتان در یک صدم ثانیه تبدیل به فـــاک قشنگ دیگری می شود. مثلن رابطه ی ریاضی اش می شود فـــاک قشنگ ضرب در هرچیزی می شود یک فـــاک قشنگ!
رفیق ببین! 90% آن چیزهایی که باعث شده بود ب من بگویی گالادریل به همین چیز قشنگ تبدیل شده.. الان مثلا می توانی بگویی اسمیگل.. می توانی بگویی گالوم! و حالا هرچیز دیگری که بین آن کتابهای لعنتی ات پیدا می کنی..
PART2
ببین! همه هی می گویند دروغ ها اشکال مختلفی دارند. یک چیزی مثل گونه های مختلف جانوری، با بعضی هاشان می شود یک مملکت را اداره کرد مثلن، با بعضی هایشان هم ناگهان تبدیل به آدم های شاخ و داف و پاف و یک سری چیزهای دیگر می شوند. گونه ی دیگری هم وجود دارد به نام تکذیب کنندگاه که هی تاکید می کنند که تا به حال دروغ هایشان را به خورد هیچ بنی بشری نداده اند ولی خب مصلحت های زندگی زیاد است و غیره!
و ما میان سیل این دروغ ها زندگی میکنیم و پوستمان هی کلفت تر میشود ( پوست کروکدیل مثلا! ) و هی بیشتر غر میزنیم به سر بشریت و.. بله! ما کلا متفاوتیم! ما اصلا از دماغ فیلم افتاده ایم و خیلی خفنیم و بقیه نفهم اند! کلا هر آنچه خارج از فهم ماست نفهم است! اصلا ما مرکز ثقل دنیایی هستیم که.. چقدر؟ یه میلیونیمش را هم نمی شناسیم مثلن!
بیایید! بیایید برویم تی شرت های چگوارا را بپوشیم و دو خط در مورد زندگی اش در ویکیپدیا بخوانیم و خیلی شاخ باشیم که خدا کلن شاخ ها را دوست دارد. بعد هم برویم آدمیزاد گونه هزار گونه ی دیگر از دروغ ها را کشف و ضبط و ثبت و کوفت کنیم و کلی به خودمان ببالیم و اسم های اجق وجق رویشان بگذاریم که به خورد نسل آینده بدهیم.. که خب از همین جا سلام و یکی از آن فــــاک های قشنگ بر شما! این وسط یکی هم مثل من غرق در یک مشت افکار مسخره ی بی سر و ته، سر از قسمت اعتراض گرای ذهنش در می آورد و قصه می بافد و کلن از دماغ فیل افتاده مجددا! گــوزش طلاست اصلا! و دریغ از یک مثال درک که بی شعور! تو که لالایی بلدی.. چرا نمی میری؟
