فـــــ اک قشنگ

PART1

می دانی رفیق؟ یک سری ها هستند که نیازمند طلسم های اجق وجقه تواند! یک سری ها هستند که قرار است من اسم ببرم و تو طلسمشان کنی. مثلا کاری کنی که یکی مثل خودشان بر سرشان خراب شود. یکی که مثل خودشان یک فــــــــــاک بزرگ باشد بین او و کسانی که دوست داری.

بیا و این ها را طلسم کن، کلافه ام می کنند و گاهی دلم می خواهد مثل بچه ها غر بزنم و کسی را پیدا کنم که به جای من انتقام بگیرد.

این آدم های مسخره ای که می آیند یک قسمت بــــــــــــــــزرگ از زندگی ات را برمی دارند و گورشان را گم می کنند و فکر می کنند که خوب میشوی.. فکر می کنند که خب به درک! به جهنم! خوب می شود، او که یاد گرفته هی با مخ فرو برود توی لجن و باز بکشد بیرون.. باز هم میزند بیرون و همه چیز تمام می شود و ما فراموش می شویم و این قسمت بـــــــــــزرگ هم به زباله دان تاریخ می پیوندد و هیچکس چیزی را به یاد نخواهد آورد.

گورشان را گم می کنند و هراز گاهی بین مرور خاطراتتان یک فــاک قشنگ نشانت می دهند و میگذارند تو تنها بنشینی و فکر کنی که در کدام حالت بی خیال تری:

1- تو هم یک فـــاک قشنگ نشان بدهی

2- بنشینی و به فـــاک قشنگ رفتنت بخندی ( یا گریه کنی! فرقی نمی کند. )

و به زندگی ات ادامه میدهی و توی دلت می گویی ههه! تو که اصلا برای من وجود نداری گوجه! ( عای هیت گوجه :| ) بعد ناگهان به خودت بیایی ببینی یک قسمت از ذهنت تبدیل به یک میدل فینگر شده و  یک access denied در همه جایش چشمک می زند. حالا اینها خوبند مثلا! بدیش حس خلائی لعنتیست که همه ی جایت را پر میکند.. مثلا می خواهی یه گهی بخوری که در حین تناول آن گه یک خاطره ای باید بیاید که نمی آید و می خواهی فکر کنی و... access denied!!!! به ادامه ی تناولتان می پردازید.. ولی یک چیزی کم است.. یک چیزی هیچوقت مثل قبل نمی شود، یک چیزی میریند به احساس خوبتان و گه خوریتان در یک صدم ثانیه تبدیل به فـــاک قشنگ دیگری می شود. مثلن رابطه ی ریاضی اش می شود فـــاک قشنگ ضرب در هرچیزی می شود یک فـــاک قشنگ!

رفیق ببین! 90% آن چیزهایی که باعث شده بود ب من بگویی گالادریل به همین چیز قشنگ تبدیل شده.. الان مثلا می توانی بگویی اسمیگل.. می توانی بگویی گالوم! و حالا هرچیز دیگری که بین آن کتابهای لعنتی ات پیدا می کنی.. 

PART2

ببین! همه هی می گویند دروغ ها اشکال مختلفی دارند. یک چیزی مثل گونه های مختلف جانوری، با بعضی هاشان می شود یک مملکت را اداره کرد مثلن، با بعضی هایشان هم ناگهان تبدیل به آدم های شاخ و داف و پاف و یک سری چیزهای دیگر می شوند. گونه ی دیگری هم وجود دارد به نام تکذیب کنندگاه که هی تاکید می کنند که تا به حال دروغ هایشان را به خورد هیچ بنی بشری نداده اند ولی خب مصلحت های زندگی زیاد است و غیره!

و ما میان سیل این دروغ ها زندگی میکنیم و پوستمان هی کلفت تر میشود ( پوست کروکدیل مثلا! ) و هی بیشتر غر میزنیم به سر بشریت و.. بله! ما کلا متفاوتیم! ما اصلا از دماغ فیلم افتاده ایم و خیلی خفنیم و بقیه نفهم اند! کلا هر آنچه خارج از فهم ماست نفهم است!  اصلا ما مرکز ثقل دنیایی هستیم که.. چقدر؟ یه میلیونیمش را هم نمی شناسیم مثلن!

بیایید! بیایید برویم تی شرت های چگوارا را بپوشیم و دو خط در مورد زندگی اش در ویکیپدیا بخوانیم و خیلی شاخ باشیم که خدا کلن شاخ ها را دوست دارد. بعد هم برویم آدمیزاد گونه هزار گونه ی دیگر از دروغ ها را کشف و ضبط و ثبت و کوفت کنیم و کلی به خودمان ببالیم و اسم های اجق وجق رویشان بگذاریم که به خورد نسل آینده بدهیم.. که خب از همین جا سلام و یکی از آن فــــاک های قشنگ بر شما! این وسط یکی هم مثل من غرق در یک مشت افکار مسخره ی بی سر و ته، سر از قسمت اعتراض گرای ذهنش در می آورد و قصه می بافد و کلن از دماغ فیل افتاده مجددا! گــوزش طلاست اصلا! و دریغ از یک مثال درک که بی شعور! تو که لالایی بلدی.. چرا نمی میری؟

you find yourself in a dream

آدم فک میکنه هیچوقت برای رسیدن به آرزوهاش دیر نیست.. فکر میکنه مهم نیست کِی.. فقط مهم اینه که بهش برسه. ولی الان به یه سری چیزا نگاه میکنم و میبینم به چیزایی رسیدم که یه زمانی به دست آوردنشون برام آرزو بوده و الان اینقدر طوووول کشیده به دست آوردنشون که حتی برام مهم نیستن دیگه.

داشتم فکر میکردم، میشه که روحه توی هورکراکسم جا به جا شه؟ مثلن یه وقتایی هست یه چیزی رو نگاه میکنی ته دلت خالی میشه.. حس میکنی واقعا به خوده خوده خودت وصل شده.. بعد یه روزی میاد.. مثل امروز به همون چیز نگاه میکنی که افتاده یه گوشه و اونقدر سرد و خالی و پوچه که یه لحظه با خودت فک میکنی.. این اصن ماله منه؟؟

لیست آدمایی که باید بکشی.. نه اصن الان واقعا برای خودمم سوال شد :-؟ چرا اول اون دوتا؟؟ 

حالا هرچی.. به موقع به آرزوتون برسین کلن.. :)

+when memories hit you, it hurts like f*ck

قرص ماهی که تو باشی و پلنگی که منم :)

گاهی هم باید خِر خودت را بگیری محکم بکوبی به دیوار، زل بزنی توی چشم های خودت و مثل این فیلم ها آرام در گوشت بگویی: لیو! لیو اَند نِوِر کام بَک! 

و بعد رها شوی.. بدوی.. بدوی و پشت سرت را هم نگاه نکنی، آنقدر دور شوی که اسمت را از یاد ببرند. یکی بود می گفت آدم ها که میمیرند تا توی گور نگذاریدشان این پروسه ی فراموشیتان آغاز نخواهد شد.. شاید تو هم بروی و خودت را جایی به گور بسپاری.. بروی و خودت را زیرخروار ها خاک فراموش کنی.. تا فرار کنی از گریه هایت که ناگهان خودشان را بین خنده هایت جا می دهند.

بگذاری خاطره ها بروند به درک! و فکر نکنی.. فکر نکن.. فقط بخندی به تمام حرف هایی که گفته شد و فراموش شد.. که همه چیز به نام تو تمام شد..

حرف هایت بی ربط شوند مثل نوشته های من، خط ها را گم کنی، کلمه ها را، فراموش کنی چه می گفتی و ناگهان سیاهچاله ها وسط اتاقت ظاهر می شوند. امتحان میکنی.. که انتهای این لعنتی کجاست.. که کجا تمام خواهد شد.. که این سرطان چرا نمی کشد.. که چرا هنوز هستی و تف! تف که نمی شود تا ابد چشم بست، تف که بیداری مثل پتک روی سرت کوبانده می شود.

آدم باید بعضی وقت ها به سوگ یک سری حرف ها سیاه بپوشد و اشک بریزد، یک سری حرف های که قرار بود مقدس باشند مثلا، قرار بود باقی بمانند، قرار بود حرف هایی باشند که خاطره های قشنگ می شوند.. گاهی باید به سوگ خاطره های لعنتی نشست، و فکر کرد به گذشت زمانی که مثل باد همه چیز را برداشت و مثل یک مشت غبار بی ریشه برد.. لعنتی.. چقدر همه دورند.. چقدر همه چیز تنهاست..

و راست می گوید، گل تو باشی من مفلوک دو مشتم خالی ست.. :)

...Suddenly

چاى داغى که دلم بود به دستت دادم

آنقدر سرد شدم، از دهنت افتادم :)

paper minds

آدم دلش دلخوشی های کوچک می خواهد. دلخوشی های کوچک و آبی و سردی که گه گاهی وارد زندگی ات شوند و بگذارند بغض غمگینی که گوشه ی دنیاییت جا خشک کرده بود برای چند لحظه ای دمش را بگذارد روی کولش و برود.. برود و تو حتی رفتنش را تماشا نکنی.. دلخوشی های کوچکی که شاید حتی باعث نشوند تو از ته دل بخندی.. بلکه فقط برای دقیقه ای کافی باشند که بنشینی روی صندلی ات و صدای باران را گوش کنی.

تمام مدت به این فکر می کنم که اسم هایمان در تاریخ نخواهد آمد، دنیا ما را از یاد خواهد برد و وارد سیلی از جان باختگان جنگ زندگی چندین و چند ساله مان می شویم. خیلی زود پیرمرد ها و پیرزن های نسل های بعد می شویم و فرزندانمان جوری نگاهمان خواهند کرد که انگار هرگز چیزی را درک نکرده ایم.. به افکار خاک خورده مان بخندند، چرا که هرچقدر هم پیش برویم باز هم غل و زنچیر های زمان ما را در دنیای خودمان بند می کند.

آدم نمیداند کی خسته می شود، کی می نشیند به آرتروز داشتنش فحش میدهد یا کی کمرش خم میشود و برای صاف ایستادن درد می کشد. فقط می داند که یک روز تمام این ها اتفاق خواهند افتاد و آن وقت تنها چیزی که باقی میماند یک مشت خاطره از دلخوشی های کوچک گذشته است که بیایید امیدوار باشیم از آن پیرمرد ها و پیرزن هایی نباشیم که دنبال یک جفت گوش مفتند که از سرگرمی های کهنه شان حرف بزنند و انتظار داشته باشند بقیه هم خوششان بیاید.. یا ار آن هایی که به چندش آور ترین حالت ممکن در تلاشند زمان را نگه دارند.

خیلی زود.. خیلی خیلی زود همه چیز واقعا تمام می شود و وقتی به خودت می آیی، هنوز باران می آید و از پشت پنجره شهر کاغذی و تنهایی را می بینی که کم کم تو را از یاد می برد. :)