Luinil

گاهی هم باید خِر خودت را بگیری محکم بکوبی به دیوار، زل بزنی توی چشم های خودت و مثل این فیلم ها آرام در گوشت بگویی: لیو! لیو اَند نِوِر کام بَک! 

و بعد رها شوی.. بدوی.. بدوی و پشت سرت را هم نگاه نکنی، آنقدر دور شوی که اسمت را از یاد ببرند. یکی بود می گفت آدم ها که میمیرند تا توی گور نگذاریدشان این پروسه ی فراموشیتان آغاز نخواهد شد.. شاید تو هم بروی و خودت را جایی به گور بسپاری.. بروی و خودت را زیرخروار ها خاک فراموش کنی.. تا فرار کنی از گریه هایت که ناگهان خودشان را بین خنده هایت جا می دهند.

بگذاری خاطره ها بروند به درک! و فکر نکنی.. فکر نکن.. فقط بخندی به تمام حرف هایی که گفته شد و فراموش شد.. که همه چیز به نام تو تمام شد..

حرف هایت بی ربط شوند مثل نوشته های من، خط ها را گم کنی، کلمه ها را، فراموش کنی چه می گفتی و ناگهان سیاهچاله ها وسط اتاقت ظاهر می شوند. امتحان میکنی.. که انتهای این لعنتی کجاست.. که کجا تمام خواهد شد.. که این سرطان چرا نمی کشد.. که چرا هنوز هستی و تف! تف که نمی شود تا ابد چشم بست، تف که بیداری مثل پتک روی سرت کوبانده می شود.

آدم باید بعضی وقت ها به سوگ یک سری حرف ها سیاه بپوشد و اشک بریزد، یک سری حرف های که قرار بود مقدس باشند مثلا، قرار بود باقی بمانند، قرار بود حرف هایی باشند که خاطره های قشنگ می شوند.. گاهی باید به سوگ خاطره های لعنتی نشست، و فکر کرد به گذشت زمانی که مثل باد همه چیز را برداشت و مثل یک مشت غبار بی ریشه برد.. لعنتی.. چقدر همه دورند.. چقدر همه چیز تنهاست..

و راست می گوید، گل تو باشی من مفلوک دو مشتم خالی ست.. :)