چیزی درباره ی این پاییز مرا هی می خورد. می نشینم گوشه ی خانه ی خاکستری ام و از سرما خودم را می پیچم لای پتو. منتظر عبور ثانیه ها.
اینکه هی صدای تیک تاک ساعت توی گوشت بپیچد و بدانی که همه ی دنیا را به خیال مرگی زودهنگام رها کرده ای. باران بزند به شیشه و هی فکر کنی که چرا امثال پاییز شبیه هیچ چیز نیست. چرا هنوز گیر کرده ای در کرختی تابستان؟
به استهزای حال آدمی فکر کنی که خودش را غرق خیال کرده و ته دلش می داند که سال هاست آرزو نمی کند. انگار که فاصله ی ببین کودکی تا این بیهودگی تنها یک شب طولانی ست. که با هزار آرزو بخوابی و صبج که بیدار شدی خودت را، زندگی ات را، همه چیزت را خالیِ خالی، خاکستری و کز کرده در همین گوشه ی اتاق پیدا کنی.
پژواک
