تمام دنیای زیرپایم سیاهی مطلق بود. آنقدر تاریک که انگار داشت نور داخل هواپیما را هم می بلعید. پیشانی ام را چسباندم به شیشه و با وحشت به دنبال بارقه ای از نور گشتم.
من از تاریکی نمی ترسم، ولی خبر های بد را شب ها به گوشم رسانده اند. خبر های بد، حرف های بد، آدم های بد... . اخیرا افکارم بیش از حد مزاحم می شوند. افکاری که شاید حتی نیازی به حضورشان نداشته باشم. اخیرا تمام داستان هایی که خوانده ام و گفته ام به من هجوم می آورند که خب چه شد؟ این همه قصه... آخرش که چه؟ اقیانوس انتهای جاده با لتی فراموش شده اش می آید تقه می زند به خاطره هایم و من سیاه پوش، می نشینم کنار آن حوضچه ی آب و گوش می دهم و گوش می دهم و یادم می آید و یادم می آید.
من از تاریکی نمی ترسم ولی چشم هایم در به در به دنبال آن چراغی بود که از پنجره ی خانه ای بیرون می زند. دیروقت نبود... نه آنقدر که هیچ چراغی در هیچ کجا روشن نباشد. و هواپیما می رفت و می رفت و تکان هایش آزار دهنده و صدای موتورش دردناک بود. به علامت خروج خیره شدم که با آن نور سبز بی رمقش به درها اشاره می کرد. شبیه این بود که برای زنده ماندن زور می زند. برای رساندن خودش به انتهای این پرواز دست و پا می زد... آبرو نگه می داشت.
چندین روز و هفته است که اضطراب مرا در خود حل کرده. مثل خواب هایم، ضعیف و خسته و ناتوان از هرگونه حرکتی، پتو می پیچم به خودم و کتاب هایی می خوانم که حتی حسشان نمی کنم. کتاب هایی که عاشقشانم. کتاب هایی که قرار بود نجات دهنده باشند. می خوانم و می خوانم و می خوانم و ساعت های می گذرند و کتاب تمام می شود و می رویم سراغ بعدی که شاید بلاخره اتفاقی بیافتد. این حقیقتا دیگر بغض نیست. انگار که هشت پایی از سینه ام بیرون زده باشد، پاهایش را قلاب کرده دور گردنم و آرام آرام با نوازش هایش محکم تر و محکم تر مرا می فشارد. بیشتر شبیه این است که یک بغض برایتان آغوش باز کند تا اینکه اشک را عقب نگه دارد.
سیاهچاله ها را فراموش کنیم اصلا. آدم که برای رها کردن هایش دلیل نمی خواهد. رها میکنی و خودت را می سپاری به هردستی که زودتر برسد احتمالا! اسمش را می گذارند فاحشگی... و بگذار بگویم که چند میلیون نوع فاحشگی می شود توی دنیا داشت. همین که خودت را از همه بگیری و بسپاری به سیاهچاله ی درونت فاحشگیست و اصلا به درک! واژه ها وزن گرفته اند در دهان مردم. به ازای حرف هایی که می زنی وزنه اصافه می کنند به کفه ی ترازویت و کلمه ها... وای از این کلمه هایی که تو را هی دور... دورتر می برند.
اصلا اسم همه ی آنچه را که می نویسم بگذار نامه های خودکشی. نامه هایی که کسی یک روزی احتمالا باید بخواند و چقدر احمقانه است وقتی می گویند قضاوت نکنید! مگر می شود اصلا؟ قضاوت در نگاه هایتان، در خندیدن هایتان، در تک تک سلول های بدنتان حکاکی شده و احمقانه در خواست می کنیم قضاوت نکنید. اصلا من خیلی خواهش می کنم که شما قضاوت کنید! از ظاهر بگیرید و برسید به آن درونی ترین لایه های روحی و فکری و غیره. واقعیت این است که هیچکس در اوج قضاوت اهمیتی نمی دهد. مثلا فلانی همجنسگراست درنتیجه فاسد است؟ مریض است؟ مشکل دار است؟ نهایتش این است که شماره هایتان را از زندگی شان خط می زنند. نهایتش این است که چهارتا جمله ی فلسفی ادا می کنند و می روند که هیچوقت برنگردند. به جهنم!
می خواهم بگویم که بدانید که چقدر این ذهن درهم است. می خواهم بگویم که بدانید چقدر دلم برای چیزهایی می سوزد که حتی به من ربطی ندارد. من احمقانه برای پیرمردی که توی پارک نشسته بود اشک می ریزم. من گاهی برای یک نگاه، گاهی برای تنها یک واژه، درون صدها مصرع و بیت اشک می ریزم و می دانم که زندگی مهم تر از این حرف هاست و دنیا چیزهای بیشتری برای نگرانی دارد و اصلا به جهنم که تو واقعا کجای دلت می سوزد... من تمام روز اشک می ریزم. حتی وقتی نگاهت می کنم و اشک نمی آید و واژه ها توی سرم برای ادا شدن جنگ راه می اندازند اشک می ریزم.
مثلا بیا در مورد این مهماندار حرف بزنیم که نشسته و چشم دوخته به نوک کفش هایش و گاه و بی گاه زیرلبی چیزی می گوید که هیچکس نمی شنود. بیا در مورد دختری حرف بزنیم که نگاهش بیش از حد دور است و پیرزنی که بلد نبود کمربندش را ببندد. بیا در مورد تک تک آدم های توی این هواپیما قصه بگوییم. قول می دهم به خط دوم هم نمی رسیم.
بیا صادق باشیم. اگر چه تصمیم بر این بود که من صادقانه همه چیز را بگویم و از سر داستان شروع کنم و برسم به ته داستان... بیا بپذیریم که گفتن حرف ها تا زمانی که چند متر کفن دورت نپیچیده باشند راحت نیست. آدم می خواهد به خودش فرصت جبران داده باشد. می خواهد که از اینجا که رفت، از این هواپیما که پیاده شد هنوز بتواند سرش را بلند کند و توی چشم هایت نگاه کند. کسی چه می داند؟ من هر روز درحال خودکشی پیوسته و آرامی ام که معلوم نیست کی به سرانجام خواهد رسید.
سال ها پیش داشتم میخواندم که کسی نوشته بود جناب فلانی! من که یکهو بلند نشدم چاقوی دست زرد آشپرخانه را بردارم و فرو کنم تو قلب زنم... چندین سال طول کشید که تیغه اش آن پوست لعنتی را بشکافد. سال ها طول خواهد کشید... گاهی کمتر، گاهی بیشتر. از نهنگ که بزرگ تر نیستیم... توی هر دریچه ی لعنتی قلبش یک آدم بالغ می تواند به راحتی بخوابد... قلبت که گنده تر از آن نیست... تحملت که بیشتر نمی شود... خلاصه که... این داستان شاید سال ها به طول بیانجامد و شاید فقط یک هفته برایش کافی باشد. هیچ اهمیتی ندارد! زمان ماهیت هیچ چیز را تغییر نمی دهد و من از همین حالا این بار کبیره را به دوش کشیده ام.
من هنوز به دنبال آن چراغ لعنتی ام. آن چراغی که باید خانه ای را روشن می کرد و حالا کم کم این اندیشه در من جریان می یابد که نکند افکار زندگی را می کشند. نکند همین الان که این کلمه ها به زبان می آیند 7 میلیارد انسان از گوشه ی بی انتهای دنیا به عدم سقوط می کنند. 7 میلیارد جنازه ی معلق در بی انتهای کیهان! و ناگهان چقدر همه چیز کم، همه چیز بی ارزش و فاقد هرگونه ارزش برای مبارزه به نظر می رسد. ناگهان چقدر همه چیز همانقدر معلق و بی هدف است که آن 7 میلیارد بدن بی جان در فضا.
آدم فکر می کند دوست داشته شدن نجات دهنده است. فکر می کند یک دست برای بیرون کشیدنش از یک عالم لجن کافی ست. بیا احمق نباشیم... هیچکس چشم به راه نجات نیست. راه صافمان را گرفته ایم و می رویم از آدم ها فرار می کنیم... از همه چیز با تمام سرعت فرار می کنیم. وسایل نقلیه را سریعتر حرکت می دهیم که نکند کسی دستش بهمان برسد. اصلا بروید... همه تان بروید و آنقدر دور شوید که حتی خاطره ای از حضورتان به جا نماند. چراغ هایتان را هم خاموش کنید که نکند کسی از این بالا پیدایتان کند.
آن دوستم که آن روز هایی مرد که به حضورش هم اتفاقا خیلی نیاز بود یک هفته قبل از آن خودکشی چندساله اش برایم شعری فرستاد که من بارها و بارها خوانده و تکرارش کرده ام. شعری که هی می گفت " و تو مشغول مردنت بودی و هیچ چیز جلو دارت نبود " و دروغ چرا! مدتیست که من مشغول مردنم و هیچ جیز هم جلو دارم نیست و آنگونه که مارک استرند بیان داشته حتی نفس کشیدن هم جلویش را نخواهد گرفت.
اگرجه که من اینجا تبدیل به بتی از افسردگی های عامیانه و دغدغه های بچه گانه شده ام اما هنوز حرف هایی هست که برای بیرون کشیدنشان به تمام هیولاهای درختی ذهنم نیاز دارم. من به تمام کانر اومالی های درونم که ترسیده اند چنگ انداختم که واژه ها همانطور همانجا بمانند و هیولا هی صدا می زند و قصه می گوید و داد می زند و به زمین می کوبد... که بپذیر گفتن حقیقت گرچه دردناک ولی قابل تحمل تر از این مرگ تدریجی خواهد بود. اگرچه من به زانو افتاده و منتظرم که مرگ بعد از گفتن حقایق دستم را بگیرد و ببرد اما باید عاقل بود و دانست که چیزی که مرا هر روز و تا ابد خواهد کشد نه گفتن حقیقت بلکه حسرت تمام این روز هاییست که هیچ کدامشان را نگفتم. ولی برای رسیدن به این نقطه اول باید یک سری حرف ها را زد مگر نه؟
و احتمالا همین جاست که خودم را از گوشه ی دنیا رها خواهم کرد. می دانی که؟ سقوط کابوس کودکی من بود و در تمام طول زندگی ام از هر ارتفاعی که به دستم رسیده خودم را پرت کرده ام پایین که ترس کم شود... اما هر بار... هر بار...!
ایستاده بودم برلبه ی آن سکوی 40 متری و صدایش را در گوشم می شنیدم که می گفت باید یک نقطه پیدا کنم. یک چراغ مثلا! می گفت خیره شو و آرام خودت را رها کن. من فکر نکردم و هرگز آن نقطه ی لعنتی را هم پیدا نکردم. آن شب هم انگار همه ی 7 میلیارد انسان روی زمین پرت شده بودند توی کیهان و حتی یک چراغ نبود که چشمان من به آن چنگ بیاندازند. من رها شدم... من از همه ی آن چه که بالای آن سکو بود و بودم رها شدم و مثل یکی از همان پوسته های خالی معلق توی فضا با طنابی که به پا هایم محکم شده بود میان زمین و آسمان معلق ماندم و جیغ کشیدم و حس کردم پوست صورت و گردنم ترک خورد. شبیه خدایی شده بودم که در هیچ پوسته ای نمی گنجید. می خواهم بگویم که چقدر ساده می شود همه چیز را در کسری از ثانیه رها کرد. چقدر راحت می شود سقوط کرد و لذت برد. سقوط شهوت می آفریند. سقوط شبیه هیچ کدام از ترس هایی که به مرگ ختم می شوند نیست. سقوط فکر عبور سریع و پرشتاب همه ی چیزهاییست که توی دلت جمع شده اند. سقوط جا گذاشتن همه ی این مرگیست که در من لانه کرده.
من دست از گشتن به دنبال چراغ هایی که هیچکس در خانه اش روشن نمی کند خواهم کشید. ولی نامه ها باید نوشت، حرف ها باید گفت... و هنوز... هنوز یک عالم حرف هست، آن هم درست قبل از اینکه همه چیز را روی لبه ی سکو جا گذاشت و پرید.
