من می دانم که هیچکس عاشق دختران غمگین نمی شود.
می دانم!
من باید از آن دخترهایی می شدم که با پیراهن گل گلی شان دلبری می کنند. همان هایی که بلند بلند می خندند و باد می پیچد توی موهایشان که دست های تو گره گشای تار به تارشان باشد.
باید از آن دخترهایی می شدم که صبح های پاییر بوی چای بهار نارنج می دهند. زیر لب آوازی قدیمی را زمزمه می کنند و کیک می پزند. که تو بیایی و بخندی و بدانی که خواستنی تر و دیوانه تر از من را هرگز پیدا نمی کردی.
می دانم!
می دانم که نگاه دختران غمگین چقدر سنگین و دلگیر است. می دانم که باید از آن دخترهایی می بودم که وقتی نگاهشان می کنی چشم هایشان برق می زند. از آن دخترهایی که لباس های نو می پوشند و جلویت راه می روند که هی بیشتر دوستشان داشته باشی... باید یکی از آن ها می شدم.
من نهنگم دوست من! هزاران هزار سیاره با این دخترهایی که مردم عاشقشان می شوند فاصله دارم.
نگاهم که می کنی هیچ چیز به جز کتانی هایم که هی شهر را در می نوردند نمی بینی. نگاهم که کنی... منم و لبخندم که هی همه جا با خودم یدک می کشم. نگاهم که کنی، منم و خستگی لانه کرده در اعماق چشم هایم. نه کسی دست به موهایم خواهد کشید و نه قلبم از نگاهی خواهد لرزید. می دانی که؟ من از نسل دختران نامرئی ام. دخترانی که لا به لای جمعیت قدم می زنند و زود فراموش می شوند.
نه اینکه فکر کنی خدایی نکرده اعتراضی دارم. فقط می خواهم بدانی که می دانم. می فهمم که چرا نگاهت به این طرف ها سفر نمی کند.
شاید هم باید جور دیگری می گفتم... شاید هم باید آدم دیگری می بودم.
ولی می دانم... می دانم که هیچکس عاشق دختران غمگین نمی شود.
