عای ام ســــــو فاکد عاپ
اینکه میذارم هرحرفی رو می خوایی بزنی، هرکاری بخوای بکنی، و به خودت اجازه بدی از من بخوای که هرکاری بکنم... و منم خب تا جایی که بتونم انجامش بدم همیشه معنیش این نیس که مثلا الان خرم کردی! یا من نمی فهمم!
اینکه موهامو رنگ میکنم، ناخونامو بلند می کنم یا لاک میزنم، کفشای پاشنه دار مسخره رو واسه مهمونیای مسخره تر میپوشم، معنیش این نیس که قراره حتی یه قدم از اون چیزی که تو خوذم هستم پامو عقب تر پذارم. می فهمی؟ مهم نیست چقدر منو مثل اون عروسکایی که تو بچگی داشتی لباس بپوشونی و با خودت اینور اونور ببری... مهم نیست چقدر سعی کنی بگی گاد فادر کسل کننده ست و ارباب حلقه ها چرت و پرته و کریستوفر نولان یه آدم مریضه! من باهات فیلمای عاشقانه ی مسخره نگاه می کنم و بلند بلند می خندم و باهات در مورد رنگ موهام حرف میزنم... ولی وقتی نیستی، وقتی حواست نیست، وقتی منم و من و یه عالمه کتاب و یه عالمه کاغذ که با خط خرچنگ قورباغه م پر شدن، تنها صدایی که دور و برم می شنوی صدای حرف زدن دی کاپریوعه که داره در مورد inception حرف میزنه.
نه اینکه من بهتر از توام، یا تو بهتر از منی... فقط این منم، اونم تویی... و من دوست دارم!
با اینکه مثل اینیم که تو از یه جهان دیگه و منم از یه جهان دیگه م، با اینکه هیچ چیز مشترکی نداریم... ولی بازم! می تونم بخندم و کارایی رو انجام بدم که دوس داری... فقط بیا یه لحظه به این فکر کنیم که تو... همین تویی که از اینجا تا همون دنیایی که ازش اومدی دوست دارم... تو چیکار میکنی که به این دنیای فاکد عاپ و خیلی خیلی دور من نزدیک بشی... اونم وقتی تمام چیزی که دارم، همون "هیچ" ی عه که میتونم ساااااعت ها در موردش حرف بزنم. :)
