پژواک
این زخم چرک کرده را به کدام نقطه ى زمین ببرم که بوى گند عفونتش آدم هاى دور و برم را خفه نکند؟ بروم خودم را برسانم به دورترین و خالى ترین سیاره ى جهان؟ بروم خودم را از کدام گوشه ى دنیا رها کنم که نگاهم به نگاهتان نخورد؟ که صدایم به صدایتان نرسد؟
از کدام عدم سقوط کنم که جاذبه ى زمینتان فراموشم کند؟ شما زمینیانى که از من یک ازل تا ابد فاصله دارید و هنوز که هنوز است صدایتان این پیله ى سپید پیچیده به دورم را از هم مى درد.
چقدر و تا کجا دور بروم که هیچ چشمى پیدایم نکند و هیچ صدایى اسمم را بلد نباشد؟ اصلا یادم تو را، شما را، فراموش! بلاخره که این بازى جایى باید تمام مى شد. بلاخره که این روح هزار ساله جایى باید به حفره هاى تاریک فراموشى مى پیوست.
از کدام جهت فرار کنم که جغرافیایتان مرا بلد نباشد؟ کجا منتظر هجوم سرمایى بنشینم که سال هاست بادش را از دور هاى دور به سینه ام مى کوبد؟ و کجا چال کنم این بغضى را که هر روز بالا و بالاتر مى آید که نفسم را بگیرد؟
صداهایتان دور و دست هایتان دورتر است. ولى هنوز آسمان بر سرم خراب مى شود از نگاه هایتان. به زیر کدام آسمان پناه ببرم؟
پژواک کدام صداى گم شده ام که اینقدر سرگردان به در و دیوار دنیاى خالى تان مى خورم؟ هزار بار رفته و برگشته ام ولى هنوز خاموشى به سراغم نیامده. کدام دهان مرا تکرار مى کند که این همه سال سرگردان ِمسیر هاى خیالى ام؟
شاید فراموشى حال خوبى باشد. شاید اگر این سرما مرا از دهانتان انداخت بروم روى سیاره اى که تنها کمى از خودم بزرگ تر باشد. بروم بغض کنم و روزى چهل و سه بار غروب خورشید را تماشا کنم، شاید این اندوه چمدانش را بست و رفت. شاید این دلتنگى براى واژه ها برطرف شد. شاید قلم دوباره به من برگشت. شاید اشک مثل باران بارید و بغض را شست و زخمم را خوب کرد.
نمى دانم. ولى منتظرم. منتظر مهاجرت آن پرنده هاى وحشى. که طنابم را ببندم به پاهایشان و از تمام گل هاى دنیایتان فرار کنم.
