is that what you wanted me to do?
مگه نمی گفت همین که شازده کوچولو می خندید و یه بره می خواست دلیلیه واسه وجود داشتنش؟ مگه نمی گفت به ستاره ها نگاه می کنه و تصور می کنه که اون هنوز نرفته؟ چطوری اینکارو می کرد؟ من چطوری می تونم به ستاره ها نگاه کنم و تصور کنم که یه چیزی اون بیرون هست و غیره!
من می تونم یه فیلم ببینم و باور کنم اژدها ها سبز و پشمالو و مهربونن و می تونن جلوی چشمامون قایم بشن و ما هیچوقت پیداشون نکنیم... ولی اینکه تو... اینکه تو بتونی اون کاری رو انجام بدی که آرزو می کنم... اینکه ما بتونیم اون چیزی باشیم که من می خوام... می بینی؟ من... من... من... این همه منی که تو ذهنمه...
شاید اگه میدونستم یه "تو" توی یه سیاره ی کوچیک دارم حالمو بهتر می کرد. شاید اگر به جای تو توی خونه م یه گلدون داشتم و عاشقش می شدم همه چی بهتر می شد. احتمالا من حساس تر از اونیم که تو حتی بتونی تصورشو بکنی. بیا روز روازم اسم بذاریم... روزایی که ازت متنفرم و روزایی که دوست دارم و خودمم نمی دونم چرا! خودمم نمی تونم این همه پارادوکسی که دارم توش غرق می شم رو بفهمم.
یه جوری دستامو بردم بالا و تسلیم شدم انگار تو اون فرمانده ای بودی که گفتن اومده دنیا رو فتح کنه. می دونی چقدر فرق هست؟ بین دنیایی که من توش قدم می زنم و رویایی که تو توی سرت داری؟ حس اون دختر بچه ای رو دارم که خیلی سال پیش در خونه رو باز کرد که یه آشنا ببینه و چند ساعت بعدش داشتن آماده ی کفن و دفن آرزوهاش می شدن. حس اون بچه ای که می دونست اتفاق بدی افتاده و خودشو می زد به بچگی! به نشنیدن و نفهمیدن و ندونستن! دروغ چرا! می ترسید... دست و پا می زد واسه زندگی کردن تو همون دروغی که دوست داشت.
فکر میکنی بچه ها نمی فهمن؟ از فهمیدنشونه که تو دنیای خودشونن... از فهمیدنشونه که خودشونو میزنن به نفهمیدن دردا! اونا می دونن کجان که ترجیح میدن نگاهاشونو گنگ و کنن و بلد نباشن مردن چطوریه. بلد نباشن که این "تو" چطوری یه شبه همه چی رو به این روز انداختی.
بیا اصلا بهش فکر نکن! ستاره ها رو نگاه کنیم... تصور کنیم همه چیز هنوز همونجوریه که بود :)
