به اتفاقایى که قبلا برام افتاده فکر میکنم. به حرفایى که گفتم، به چیزایى که دیدم... به اینکه همه ى عمرم داشتم سعى میکردم یه کارى انجام بدم... مى دونى؟ یه کارى که خاص باشه. یه کارى که بهش نگا کنى بگى خب... آدماى زیادى نیستن که میتونن این کارو کنن.
مسئله اینجاست که مهم نیست چقدر خوب عمل میکنى، مهم نیست چیکار میکنى، مهم نیست بعد از اینکه اون کارو کردى چقد خوشالى، یه چیزى هس... یه کسى هس که تهش خیلى کوتاه بهت نگاه میکنه... به کارى که کردى، انگار نه انگار که تو تمام زورتو زدى خوشحالش کنى... فقط سر تکون میده و میره!
نمیخام غر بزنم، نمیخام دستمو فرو کنم لاى فایلاى قدیمیه خاطراتم... نمیخام این آدم مزخرفى باشم که اینقدر تو خودش تا خورده که واسه نجات دادن خودش تو ٦ساعت یه تابلو تموم میکنه... ولى یه سرى نگاها هستن... باعث میشن حس کنم دوباره ١٤ سالمه و ازم معدلمو پرسیدن. خیلى خوشحال سرمو بلند کنم بگم ٢٠، یکى تو چشام نگا کنه با طعنه بگه بچه ى مردم ٢٢ میگیره :))
حس میکنم ١٤ سالمه و مچاله شدم تو کمد دیوارى که کسى کتاب خوندنمو نبینه، حس میکنم ١٤ سالمه و همه ى نگرانیاى دنیا تو همین دو رقم فاصله ى بیست تا بیست و دو خلاصه میشه...
نمى دونم... مردم به کجاى زندگى دست انداختن که همه چى اینقد در حال کش اومدنه... نمیدونم بیخوابى تا کجا مغز یه آدمو میخوره... نمیدونم چطورى میشه، چطورى میتونم برسم به اون لبه ى لعنتى دنیا با اون آبشار گنده ش... خوب که بهش فکر میکنم به این نتیجه میرسم که شاید اونى که باید از این آبشار پرت شه به عدم منم...
چه حسى بهت دست میده اگه تو تخیلات خودت بمیرى. واقعا بمیرى! چه حسى بهت دست میده اگه یهو بفهمى دیگه کاراکتر اصلى دنیات نیستى.
مثه یه کویر لعنتیه! یه کویر لعنتیه بدون درخت با صداى زنگوله هایى که از خیلى خیلى دور میاد! اونقدر دور که اگر تا خود ِ ابدم بدویى بهش نمیرسى!
یکى انگار هى داد میزنه! اونقدر بلند که ممکنه کر شى! فکر میکنم خودمم... مزه ى خون تو دهنم پخش میشه، هى سرفه، هى سرفه...
احمق! کجاى این داستان مسخره جاى من بود که اومدم! کجاى این همه شلوغ، خالى بود که من جا شدم...
از اینجا بودن متنفرم!
حس میکنم گوسفندم! از اون گوسفندى که شازده کوچولو داشت! مهم نیست چقد سرمو بندازم پایین و برم... هیچوقت جاى دورى نمیرم!
+ :)
